podszedł do kasy, chwyciła go za rękę.
- Dwie kawy - zamówił. - Jedna czarna, druga ze zbyt dużą ilością śmietanki i cukru. - Nie potrzebuję kawy. Potrzebuję wyjaśnień. - Z kawą pójdzie łatwiej - odpowiedział i nie wydusił z siebie ani jednego słowa, dopóki kasjerka nie zjawiła się z kawą. Wtedy zaproponował, żeby wyszli na zewnątrz, do stolika wśród drzew, którego wcześniej nie zauważyła. Mieli do przejścia spory kawałek, ale i tak za mało, żeby Rainie zdążyła się uspokoić. - W porządku - ogłosiła, gdy tylko usiedli przy stole. - Quincy, co jest grane? Zacznij mówić albo obleję cię tą kawą ze zbyt dużą ilością śmietanki i cukru. Quincy podmuchał na gorący napój. Teraz widziała wyraźnie, że cienie pod jego oczami znacznie się pogłębiły, jakby nie spał od wielu dni. Zabawne, w zeszłym roku to ona wyglądała jak śmierć, a Quincy robił jej wykłady o odżywianiu i odpowiedniej ilości snu. Powtarzał jej, że stres to jeden z lepszych powodów, dla których należy dbać o stan umysłu. Ciekawe, czy dziś Quincy uznałby ten wykład za coś bardzo dziecinnego. 95 - Słyszałaś o czymś takim jak kradzież tożsamości? - spytał lakonicznie. Rainie usiadła. Zaczęła popijać kawę. Przytaknęła. - Jeden człowiek kradnie tożsamość drugiego. W dzisiejszych czasach to nie jest zbyt trudne. Wystarczy, że zdobędzie numer ubezpieczenia społecznego i nazwisko panieńskie matki. Potem wykorzystuje te informacje do zdobycia kopii aktu urodzenia i gotowe: staje się nowym człowiekiem! To niesamowite, ile rzeczy można robić, kiedy zdobędzie się podstawowe dokumenty. Można zorganizować prawo jazdy, otworzyć rachunek w banku i złożyć wniosek o wydanie karty kredytowej. Można kupić samochód, na przykład czerwone audi roadster, i, oczywiście, zarejestrować go i finansować na nazwisko niczego niepodejrzewającej ofiary. - Ktoś wykorzystał twoje nazwisko, żeby kupić samochód sportowy? - W Nowym Jorku. Dwa tygodnie temu. Teoretycznie obecnie jestem winien czterdzieści tysięcy dolarów dealerowi Westchester, płatne w dogodnych miesięcznych ratach po osiemset jedenaście dolarów przez najbliższe pięć lat. - Ktoś ukradł tożsamość agenta FBI?! - Czemu nie? Przecież informacje na mój temat dostarczył połowie najbardziej zatwardziałych kryminalistów w kraju. W porównaniu z tym zakup sportowego wozu to pestka. - Quincy przerwał, po czym dodał niechętnie: - Facet ma przynajmniej dobry gust. Rainie wciąż nie mogła uwierzyć. - Kradzież tożsamości... Czy biuro nie ma specjalistów w tej dziedzinie? - Biuro ma specjalistów w każdej dziedzinie - odparł Quincy, ale niezbyt przekonująco. Postawił filiżankę. Rainie zauważyła zdumiona, że ręce mu się trzęsą. - Zajęli mój dom, Rainie - powiedział cicho. - Dziś po południu agenci zainstalowali kamery w pobliżu grobu mojej córki. Co za ironia. Jestem ekspertem. Właściwie jestem ekspertem właśnie w tego rodzaju sprawach, a od siódmej pięć dzisiejszego ranka nikogo nie obchodzi moje zdanie. O siódmej pięć rano stałem się ofiarą. Nigdy niczego nie nienawidziłem tak bardzo jak tego. - To idioci, Quince. Mówiłam ci to wcześniej. Gdyby agenci FBI byli mądrzejsi, nie biegaliby wciąż w tych paskudnych garniturach, zamiast tak jak cały świat przejść do strojów nieco mniej oficjalnych. Jaki mężczyzna zaczyna dzień od wiązania krawata na szyi? Quincy zerknął na swój krawat. Dzisiaj włożył taki w granatowe i ciemnozielone