- Myślę, że to bardzo romantyczne - odparła Bessy w zamyśleniu, poprawiając czepek swojej pani. - Panienka Clemency jest tak piękną młodą damą, że nadaje się na bohaterkę takich historii. - Nie mam obiekcji co do jej przygód, tu chodzi o mnie! Jestem już na to za stara - odparła żałośnie jej pani. - Jeśli panna Clemency zamieszka we dworze, pozbędzie się pani kłopotu. - Zgadzam się z tobą, Bessy, ale czy będzie tam bez¬pieczna? To mnie niepokoi. Nigdy nie przejmowałam się plotkami, ale ze słów Clemency wynika, że ten markiz to najgorszej maści libertyn, nie przepuści żadnej urodziwej dziewczynie. A jego przyjaciele? Z pewnością znajdą się wśród nich tacy, którzy uważają guwernantki za przedmiot zabawy. Nie podoba mi się to i tyle. - Na pani miejscu nie martwiłabym się o nią - odparła Bessy pocieszającym tonem. - Panna Clemency nie da sobie dmuchać w kaszę, jestem tego pewna. - Powiem Clemency, aby zaprzyjaźniła się z psami lady Heleny - stwierdziła pani Stoneham po chwili milczenia. - Każdy młodzieniec zawaha się, widząc pannę w otoczeniu litych diabłów. - Na jej ustach pojawił się uśmiech i nieco się odprężyła. Wystarczy, by Clemency krzyknęła, i natychmiast rozpęta się piekło, myślała. - Wybaczy pani moją śmiałość, ale myślę, że dobrze by się stało, gdyby panna Clemency podjęła tę pracę. Pani przestanie się o nią zamartwiać i czuć się za nią tak bardzo odpowiedzialna. Z drugiej strony pan Jameson jej tam nie znajdzie, a praca guwernantki, nawet tymczasowa, będzie dla niedoświadczonej młodej panny dobrą szkołą życia. Pozwoli jej wczuć się w los tych mniej szczęśliwych od ciebie. Nie oznacza to, broń Boże, braku szacunku dla Panienki Clemency, która jest miłą, dobrze wychowaną młodą damą. Bessy nie powiedziała tego głośno, ale w głębi ducha miała nadzieję, iż panna Clemency zostanie w końcu markizą. Być może, jeśli będzie dłużej przebywać w towarzystwie - młodego markiza, zmieni o nim zdanie, a wtedy on porwie ją powozem do szkockiej wioski Gretna Green na potajemny ślub. Jakie to romantyczne! - W każdym razie, jeśli potrzebuje jej lady Helena, niewiele na to poradzę - westchnęła pani Stoneham. - Nigdy w życiu nie napisałabym do pani Hastings, to byłoby wstrętne, nie mówiąc o tym, że zawiodłabym zaufanie Clemency. Ponieważ nie może zostać tutaj, pozostaje tylko Candover Court. Oriana Baverstock siedziała w eleganckiej jadalni w Stoneleigh Manor i z zadowoleniem czytała list podany przez brata. Zaproszenie do Candover Court! Nigdy tam nie była, również za życia poprzedniego markiza, lorda Alexandra - inna sprawa, że nawet jej wyrozumiały ojciec nie zezwoliłby na taką wizytę - czytała jednak w przewodniku o tym wielce zabytkowym miejscu. Wła¬ściwie nie zależało jej na tym aż tak bardzo, wolała bowiem posiadłości nowocześniejsze. Mimo wszystko spo¬dobało się jej to zaproszenie, miała też nadzieję, że spodziewaną nudę życia na wsi ożywi jakieś małe przyjęcie, a brak rozrywek pozwoli jej skupić uwagę na osobie Lysandra. Panna Baverstock, osoba niezaprzeczalnie piękna, należała do tych przebojowych młodych kobiet, które cieszą się wielkim powodzeniem u płci przeciwnej. W jej obecności mężczyźni czuli się szalenie pociągający, za to kobiety jej wręcz nie znosiły. Rówieśniczki uważały ją za ekscentryczną i wyrachowaną, i na pewno nigdy nie poprosiłyby jej o żadną przysługę. Jeśli ktoś zachorował, nie należało oczekiwać, że panna Baverstock złoży mu wizytę. Generalnie opinia kobiet była taka, że z pokaźnym posagiem dziesięciu tysięcy funtów, atrakcyjną figurą, wielkimi, brązowymi oczami i burzą czarnych loków, z łatwością zdobędzie wszystko, co zechce. Jednak w jej planach tkwił jak cierń pewien istotny szkopuł. Oriana ogromnie chciała zostać markizą, lecz nie była pewna, czy nie zmieni zdania, jeśli okaże się, iż posiadłość Lysandra jest tak obciążona, jak głoszą plotki. Naturalnie markiz nie mówił z nią na takie tematy, ale wiedziała od swojego brata Marka, że Lysander znalazł się w tarapatach, biorąc na siebie długi ojca i brata. - I co o tym myślisz, siostrzyczko? - zapytał Mark. - Masz ochotę tam pojechać? - Naturalnie! Może być wesoło - odparła Oriana, po¬chłonięta wybieraniem z koszyka najładniejszego jabłka. - Lysander przestrzega, byśmy nie oczekiwali zbyt wiele. Zajęty sprawami posiadłości, nie będzie mógł zapewnić odpowiednich rozrywek. - Mhm... - Oriana ponownie przyjrzała się kartce. - Pisze także, że nasza obecność będzie dla niego zaszczytem. Oczywiście musimy pojechać. Biedny Lysander! Jakże nudne muszą być interesy! - Ugryzła delikatnie jabłko i zapytała z udaną nonszalancją: - Czy jego sprawy naprawdę tak źle stoją? - Wydaje mi się, że dosyć kiepsko - odparł brat i posłał jej znaczące spojrzenie. - Niewątpliwie będę miała okazję przekonać się osobiście. Powiesz o tym ojcu czy ja mam to zrobić? - Porozmawiaj z nim, Oriano, nie powinien mieć zastrzeżeń. Lady Helena Candover posłuży za przyzwoitkę, poza tym przyjadą Fabianowie. - Zgoda - odparła Oriana. Sir Richard Baverstock był człowiekiem nad wyraz leniwym, a od czasu śmierci żony, czyli od przeszło pięcia lat, nie robił nic, co bezpośrednio nie wiązało się z jego wygodą. Przed trzema laty Oriana musiała sama zorganizo¬wać swój debiut w towarzystwie, niemal siłą zmuszając babkę do poczynienia niezbędnych kroków. Na obronę sir Richarda trzeba powiedzieć, że nie żałował funduszy, aby córka wypadła jak najlepiej. Prawdę mówiąc, był dumny z jej wyglądu i sukcesów towarzyskich i z ochotą wy¬słuchiwał cotygodniowych sprawozdań swojej matki na ten temat. Upewniwszy się co do należytej opieki w Candover Court, nie sprzeciwiał się wyjazdowi, ba, zgodził się nawet, by rodzeństwo pojechało najlepszym powozem. - Polujesz na Storringtona? - mruknął. - Dobrze się zastanów, zanim skoczysz do tej rzeki, moja droga. Słysza-łem, że niezbyt dobrze mu się wiedzie; nie mam zamiaru utrzymywać kosztownego zięcia. Oriana zbyła to milczeniem. Ojciec potrafi być czasami wyjątkowo obcesowy, pomyślała. Poza tym dobrze wiedziała, że zapłaci, ile trzeba, byle tylko wieść spokojne życie. - Wyjeżdżamy w piątek - rzekła na koniec. Gospodyni pokazała Clemency sypialnię na poddaszu, którą do niedawna zajmowała panna Lane. Woźnica bez-ceremonialnie rzucił na podłogę jej małą torbę i dziewczyna doznała szoku na widok miejsca, w którym przyszło jej spać. Ściany pokoju, pobielone wapnem ze dwadzieścia lat temu, były przebarwione i wyblakłe od słońca. W rogach widniały ciemne ślady po załamu, świadczące o przecieka¬jącym w wielu miejscach dachu. Przed łóżkiem leżał maleńki dywanik, poza tym nic nie zakrywało desek podłogowych. Pod ścianą stała obdrapana szafka z wiszącym nad nią poplamionym lustrem. Łóżko miało wprawdzie baldachim, lecz jego okres świetności już dawno minął, podobnie jak materaca, który w dotyku wydał się jej zdecydowanie nierówny. Na korzyść pokoju przemawiały dwie rzeczy: było tu czysto, a po drugie okno wychodziło na południe, dzięki czemu widziała z niego bramę i podjazd. Teraz, pod koniec sierpnia, wpadające popołudniowe słońce stwarzało tu pewien staromodny, nie pozbawiony uroku nastrój. Clemency niespiesznie rozpakowała się. Za bawełnianą zasłoną znalazła kilka kołków do powieszenia rzeczy. Gospodyni poinformowała ją, że w dzbanie znajduje się świeża woda, brudna zaś będzie wylewana codziennie przez służącą. Dała też Clemency jasno do zrozumienia, by nie spodziewała się rano gorącej wody, bowiem to przywilej zarezerwowany wyłącznie dla dam i dżentelmenów na dole. Dziewczyna usiadła na łóżku i spojrzała na portrecik ojca, który ustawiła na małym bambusowym stoliku. Co powie¬działby teraz, widząc ją w tak lichych warunkach? Wiedziała, że bez względu na tytuł nigdy nie zgodziłby się, by poślubiła rozwiązłego człowieka, nie pozwoliłby jej też odesłać do ciotki Whinborough. Trudno, nie ma sensu się skarżyć. Poradzi sobie jakoś i tyle. Rozmawiały z kuzynką Anne, by za jakiś czas skontaktować się z panem Jamesonem i zapytać, jak się sprawy mają. Matka z pewnością uzna jej długą nieobecność wielce niezręczną i może znajdzie się jakieś wyjście. Na razie pomieszka tutaj. Pocieszała się myślą, że mogłoby być o wiele gorzej. Panna Biddenham opowiadała jej okropne historie o traktowaniu służących guwernantek. Lady Helena wyraziła się jasno w tej sprawie. Napisała w liście: Będzie pani towarzyszyć lady Arabelli przy wszystkich posiłkach. Zależy mi na tym, by oduczyć ją niestosownego zachowania i przygotować do przyszłorocznego wprowadzenia do towa¬rzystwa. Mam nadzieję, że zdoła pani poprawić jej maniery. Clemency nie miała pojęcia, jak to osiągnąć, w każdym razie cieszyła się, że nie będzie skazana na zimne ochłapy w kuchni. Dotknęła jeszcze raz miniaturki i już szykowała się do zejścia na dół, gdy w tej samej chwili rozległo się gwałtowne pukanie do drzwi i tanecznym krokiem wbiegła Arabella. - Wspaniale! - krzyknęła. - Tak się cieszę, że pani przyjechała, panno Stoneham. Koniec z tym okropnym francuskim! - Jeśli pani ciotka zechce, by kontynuować naukę, bę¬dziemy musiały uczynić - odparła z uśmiechem. - Może zdobędę kilka egzemplarzy La Belle Assemblee i obejrzymy razem francuską modę? Zgoda? - No, nie wiem, to chyba lepsze od Racine’a - stwierdziła dziewczyna z nagłą melancholią. Clemency zaśmiała się, a Arabella po chwili także się Uśmiechnęła. - Ciotka Helena prosi, żebym przyprowadziła panią na dół, gdy tylko będzie pani gotowa. Jesteśmy na razie same. Fabianowie przyjeżdżają jutro, Baverstockowie zaś w piątek. Lady Helena przywitała się łaskawie z Clemency, podając jej rękę. Dziewczyna miała już usiąść, gdy coś przyciągnęło jej uwagę. - Och, lady Heleno, Millie się oszczeniła! Czyż te maleństwa nie są słodkie? - W rogu pokoju stało pudło, w którym Millie pilnowała zazdrośnie czterech rozkosznych szczeniaków. - Miło, że tak mówisz, moja droga - odparła lady Helena z aprobatą. Nie rozumiała, dlaczego Lysander nie znosi tej czarującej dziewczyny. Panna Stoneham wiedziała, że są w żałobie, i miała na tyle taktu, by ubrać się w szarą sukienkę ozdobioną tylko czarną aksamitką. Tak, pomyślała lady Helena, ta dziewczyna nadaje się na towarzyszkę dla Arabelli. Gdy Clemency i Arabella weszły do salonu, Lysander wstał i lekko się ukłonił. Jednak nie podał jej ręki; wyraźnie było widać, że nie chce, by tu została. Clemency usiadła, czując nagłe przygnębienie. Dlaczego nie jest bardziej życzliwy? Czyżby jeszcze nie wybaczył, że natknęła się w lesie na Arabellę i młodego Baldocka? Przecież to nie jej wina! Co za głupstwa, skarciła się w duchu. Jakie ma znaczenie, że markiz nią gardzi? Przecież nie chce mieć do czynienia z tym wstrętnym człowiekiem i im mniej go będzie widywać, tym lepiej. Poprawiła suknię i starała się skupić na słowach lady Heleny. Oczekiwała, że markiz powróci zaraz do swojego gabinetu. Nie wiadomo dlaczego, markiz został. 4 Następnego ranka Clemency i Arabella spędziły większość czasu na ustawianiu kwiatów w pokojach gościnnych. Niełatwo było znaleźć wystarczającą liczbę pokojów, które nadawałyby się do zamieszkania. Lady Helena nawet o tym nie pomyślała, w końcu od czego mają ochmistrzynię? Z drugiej strony pani Marlow pracowała u nich zaledwie od pięciu lat, a przez ten czas bywało tu niewielu gości, bowiem trzeci markiz wiecznie wyjeżdżał z myśliwymi na suto zakrapiane spotkania, Alexander zaś spędzał większość czasu w Londynie. Już w dniu przyjazdu Clemency zauważyła, że gospodyni wygląda na zaniepokojoną, żeby nie powiedzieć przerażoną, rosnącą liczbą gości, spytała więc lady Helenę, czy mogłaby w czymś pomóc. - Naturalnie, moja droga - odparła z roztargnieniem dama kobieta i zaraz o tym zapomniała, zajmując się psami. - Pongo, zejdź stamtąd!