Scott spojrzał na nią, gdy weszła z dziećmi do pokoju. Na widok niebieskiego mundurka zmarszczył gniewnie brwi, ale nic nie powiedział. - Dzień dobry, panno Tyler - przywitał się. - Dzień dobry, doktorze Galbraith. Dzieci natomiast rzuciły mu się na szyję. Scott przytulił je wszystkie. - Cześć, Lizzie, Amy, Mikey! Dziewczynki zajęły posłusznie swoje miejsca przy stole, ale Mikey zacisnął tłuściutkie paluszki wokół paska u spodni taty. - Na rączki, tata! - Nie, Mikey, musisz usiąść w swoim foteliku. — Scott próbował się wydostać z żelaznego uścisku syna, ale bez skutku. Spojrzał błagalnie na nianię. R S - Panno Tyler, czy mogłaby pani...? Nie chcę mu zrobić krzywdy. Willow ukucnęła obok chłopczyka. - Jest na to sposób. - Uśmiechnęła się do pracodawcy, podnosząc na niego wzrok. - Gdy tylko podważy się mały paluszek dziecka, automatycznie rozluźnią się pozostałe. - Posadziła Mikeya w foteliku i postawiła przed nim miseczkę. Sama zajęła się szukaniem płatków śniadaniowych. Celowo odwróciła się plecami do Scotta, by nie dostrzegł rumieńców na jej policzkach. Gdy kucnęła i podniosła ku niemu wzrok, ich spojrzenia spotkały się na chwilę. Dostrzegła w jego oczach pożądanie, które ją onieśmieliło. Scott pragnął jej! Nie, to niemożliwe, musiała się pomylić! Nie mógł jej pragnąć! Przecież była zwykłą, szarą myszką. Nieciekawą i nudną nianią! Mężczyzna pokroju doktora Galbraitha nie mógł być nią zainteresowany! - Panno Tyler, co pani robi? Amy i Lizzie śmiały się głośno. Nic dziwnego. Jej policzki oblały się jeszcze silniejszym, tym razem już pąsowym rumieńcem. Podczas gdy biła się z myślami, jej ręce nie pozostały bezczynne. Wysypała pół paczki płatków śniadaniowych nie do miski, którą ustawiła na tacy Mikeya, lecz na tacę, a Mikey rozrzucał płatki po całej kuchni, piszcząc przy tym z zachwytu. - O mój Boże! - Willow z przerażeniem zerknęła na szefa. W jego oczach nie widać było ani cienia zainteresowania jej osobą, nie mówiąc już o pożądaniu. Najwyraźniej natura obdarzyła ją bujną wyobraźnią. - Przepraszam - wymamrotała. - Zamyśliłam się. Tak mi wstyd - nie wiedziała, co powiedzieć. - Zaraz posprzątam. R S - Tak, proszę się tym zająć. - Scott odłożył na bok gazetę i obrzucił Willow karcącym spojrzeniem. - Proszę mi wybaczyć, ale muszę zatelefonować. Niedługo wychodzę. Cały dzień spędzę z doktorem Blackiem w przychodni, a później - kontynuował, akcentując każde słowo, jakby recytował wyuczone na pamięć przemówienie - zabieram pannę Moffat na kolację. Proszę poinformować panią Caird, by nie szykowała dla mnie żadnych posiłków.